Capelle Schollevaar: the ultimate pleasure

Vrijdag was een primeur. Ik schaak toch al zo’n 25 jaar in clubverband in de Randstad, maar had nog nooit gehoord van onze tegenstander in de KNSB-beker. CSV, ik moest het opzoeken. Blijken de sympathieke Capellers niet alleen Liam Vrolijk voortgebracht te hebben, ze hebben nota bene ooit Hoofdklasse gespeeld. Mea culpa, ik ga maar eens wat historische uitslagen uit de jaren ’70 en ’80 goed doornemen.

Dan de wedstrijd: Eline en ik trokken gezamenlijk naar Capelle aan de IJssel. We waren er allebei nog nooit geweest, dus we namen ruim de tijd voor de reis en konden zo nog een stief halfuurtje rondom de speelzaal vertoeven. Gelukkig speelt CSV in Capelle Centrum in de charmante wijk Schollevaar, aan het Stationsplein zelf. Eline en ik hebben veel mooie stadscentra mogen bewonderen, maar het winkelcentrum, dat aan de speelzaal vast zat, was het summum, de onbeschrijfelijke historische schoonheid. We kregen ook al snel aanspraak van de lokale bevolking op deze gezellige vrijdagavond. Zet het op uw bucket list: Capelle Schollevaar. 

U kent de slogans wel: “Rome zien en dan sterven”, “Er gaat niets boven Groningen” of “I Amsterdam”. Hierbij lanceer ik: “Capelle Schollevaar: the ultimate pleasure” (met oog op de te verwachten internationale toestroom lijkt me een Engels- of Chineestalige slogan het beste, maar die laatste taal spreek ik niet).

Dan nu echt de wedstrijd: we speelden in een kerk met slingers en dat was wel toepasselijk voor mijn eigen partij. Ik koos met zwart op bord 4 voor een Franse opstelling. Snel volgde f7-f5 om alle stukken op het bord te houden en zo de winstkansen levend te houden. Maar het werd er allemaal niet fraaier op. Mijn paard op h6 was lelijk, zijn paard op e2 deed niet mee. Kortom, het was geen fraai gezicht. En dat in die ambiance. Toen ik vanuit de 2e verdieping naar buiten keek liet ik me inspireren. Inspireren wordt forceren en met  b5-b4? en g7-g5?, gaf ik wit prachtige velden en aanknopingspunten. Gelukkig deed mijn tegenstander het rustig aan, waardoor ik mijn enige resterende plan activeerde: het remiseaanbod. Dat werd gelukkig aangenomen, een blauw oog.

Gelukkig had Esper ons op bord 3 al op voorsprong gezet. Ook hij had Frans, maar toen zijn tegenstandster de f-pion bewoog, sloeg Esper dat ding er gewoon af om op de achterblijver op e6 te gaan drukken. Zwart ging daarom maar met haar dame in troebel water vissen. Het water bleek echter dermate troebel dat de dame op een vol bord ingesloten werd. Lekker!

Op 2 zat Tex en die had al net zo’n duffe stelling als ikzelf. Er stond een Carlsbad-structuur op het bord waarin beide partijen met lopers pijn hadden kunnen uitrichten. De lopers waren echter al snel geruild, dus er zat weinig activiteit in de stelling. Gelukkig was Tex minder overmoedig dan ik en koos niet voor overmatige zelfmutilatie, al vroeg ik ik me bij mijn rondje wel af wat die f-pion daar nou op f5 moest. Was Tex een beetje geïnspireerd door het Hollands van Warakomski? Tex sloeg nog om onduidelijke redenen rond zet 50 een remiseaanbod af, maar alle muziek was er sinds zet 10 al wel uit, dus het werd even later alsnog zetherhaling. 

Op bord 1 dan onze kopvrouw Eline. Vers uit een 11-daags toernooi in Slovenië leek Capelle de ideale plek om warm te spelen voor een rapidtoernooi de volgende dag n Bunschoten. Lekker hoor, als je op een parttime school zit. De tegengestelde rokades zorgden voor vuurwerk, al kon zwart zich lang kranig weren. Tegen middernacht haalde Eline de partij dan toch binnen! 

Op naar de finale in Poule C tegen LSG. Onze Capelse vrienden zagen dat jeugdig Haarlems volk en raadden ons nog aan te gaan stappen in Schollevaar. Wij moesten echter nog bij komen van al die pracht en praal en togen huiswaarts. Dankzij een stevig babbelende reisgenote en een afgesloten snelweg was ik 02:38 weer thuis. Maar dan kon ik wel Capelle aan den IJssel afstrepen van mijn bucketlist #trybeforeyoudie

Pieter Roggeveen