Ronde 3 van de Meesterklasse, met KC 1 – Apeldoorn 1 op het menu. De laatste jaren waren het altijd spannende wedstrijden, zie de verslagen van 2019 en 2021, ditmaal leek er een soort vriendschappelijke loomheid over de spelers en teamleiders heen te hangen.
Het begon al met het vooruitspelen. Kersverse IM Eline werd weer eens ergens naartoe uitgezonden (sorry, ik hou het na het WK Jeugd, EK Vrouwenjeugd, Olympiade, EK landen, European Club Cup van de laatste maanden niet meer bij waar onze heldin nu weer uithangt) en zou zaterdag 29 oktober in Apeldoorn vast het spits afbijten. Haar beoogde tegenstander werd echter geveld door Corona – ja, de ziekte komt bij alle zoogdieren langs: van vleermuizen naar mensen en tegenwoordig worden zelfs vervaarlijk brullende beren geveld. Ik speelde de avond voor het vooruitspelen echter in de NHSB-competitie – tegenwoordig meer mijn niveau – dus Apeldoorn teamleider Nico Zwirs nam mijn taak als KC-teamleider even waar door direct met Eline alles te regelen 😊 Niets vijandigheid, dat kan allemaal gewoon in de Meesterklasse tegenwoordig. Ze gingen in mijn afwezigheid nog lekker even met zijn tweeën voorbereiden op inval-vooruitspeler Stefan Kuipers en bedachten dat ze Stefan wel konden verrassen met het Frans. Dat hadden Nico en Eline goed gezien, want Stefan ruilde eerst op zet 3 op d5, zette daarna met 11. Lxf6 een grootscheepse ruil in wat tot een klein beetje beter eindspel leidde. Gelukkig hield Eline dit soepel remise. Een vreedzaam begin, met dank aan Nico en Stefan.
We waren van plan sterk op te komen, maar toen onze Duitse IM Patrick ook het corona-spook tegenkwam, haalden we niet onze sterke Poolse FM Iwo van stal, maar gingen we nog wat verder Europa in en kwamen op de proppen met de Roemeense Vlad. Dit was wel veelzeggend voor onze ambitie in deze strijd. Helaas is Vlad in vele opzichten indrukwekkend, maar wel titelloos en dat toonde hij ook aan in een Franse ruilvariant tegen de herstelde beer. Beer twijfelde nog in het begin hoe sterk Vlad inmiddels was (2300, 2500, 2800?) maar Vlad was zo vriendelijk om tijdens de partij (!?) in een vrolijk gesprekje met de tegenstander (?!?) Beer uit de droom te helpen en vrolijk zijn 3-cijferige elo te delen. Beer was gerustgesteld, hakte prompt op e7 in en de voorsprong van Apeldoorn was daar. Vladdie, alle grappen ten spijt, fijn dat je er was en ik weet uit ervaring dat er geen redden meer aan is, als de beer los is.
Esper was daarna klaar. Hij trok tegen Nederlands kampioen Max Warmerdam met een snel g4!? in het Italiaans onbevreesd ten strijde, waar behoudender teamgenoten stiekem gehoopt houden op ouderwets Esperiaans betonschaak in de Alapin. Dat leverde vorige keer namelijk een plusremise op tegen een Apeldoornse 2600-GM. En als u denkt: waarom lacht de schrijver van dit stukje zijn eigen teamgenoten uit? Eigenlijk lach ik hier vooral mezelf uit, want g4!? mag dan vaak vrij dubieus zijn in dit soort stellingen, vorig jaar werd ik er nog vreselijk door matgepompt. Max is echter geen Poch, nam dankbaar de zwarte velden in ontvangst, snoepte nog een verdwaalde pion op c5 mee en er was geen redden meer aan voor onze dappere strijder. Esper, ik waardeer je passie en strijdlust. Helaas krijg je dan soms het deksel op je neus.
Het andere uiterste was te zien in mijn eigen partij. Voor de partij viel het ons op dat de g-lijn op ons mooie houten schaakbord door onverlaten bekrast was. Mijn tegenstander Arthur van de Oudeweetering kennende kon ik bij de voorbeschouwing nog de veilige aanname doen dat we niet snel die beschadigde g-lijn zouden betwisten. Extra afgeschrikt door Espers chaos besloot ik veilig kort te rokeren en noch de g-pion, noch die van f-en h-lijn gedurende de partij te toucheren. Arthur is uit hetzelfde degelijke hardhout gesneden en bewoog ook alleen maar pionnetjes in het centrum en op de damevleugel. Ook de zware stukken zijn nooit naar de koningsvleugel bewogen, op de obligate zetjes Pf3, Pf6, Lf8 en (2x) 0-0 na. Arthurs d-pion raakte echter wel geïsoleerd. Arthur en Stockfish zagen de sterke manoeuvre 18. Pf3-e1-d3-f4 en die had ik op een goede dag ook wel gevonden. Ik overzag dit sterke plan echter, waarna ik zijn d5-isolani niet goed meer kon aanvallen, met een saaie, wat planloze stelling en dus remise tot besluit. De fanatieke lezer die het linkje van het verslag uit 2019 (zie de eerste alinea) heeft geopend, weet inmiddels dat de match Van de Oudeweetering – Roggeveen zelden tot vuurwerk leidt. Het lijkt me voor het grote publiek beter als deze Mamedyarov – Radjabov van de Meesterklasse niet te vaak meer herhaald wordt. Ik zal met Nico even afstemmen dat we elkaar volgend jaar niet weer treffen achter het bord. Zo ja, dan beginnen we gewoon te bieren tijdens de wedstrijd, in de hoop dat de g- en h-pionnen daarvan de sporen krijgen.
Meer gezapigheid op bord 2. IM Merijn van Delft is alom bekend in de schaakwereld om zijn flamboyante persoonlijkheid en mooie verhalen. Ook levende legende GM Ivan Sokolov, zijn debuut makend voor KC, is een kleurrijke schaker. Zie bijvoorbeeld deze historische Tata-acties (Ivan zal nog duizend jaar leven en a ‘funny’ moment with Kasparov). Toch kwam al die levenslust niet tot uiting op het bord. Ivan verknalde zijn opening, kwam minder te staan, maar rechtte zijn rug en Merijn heeft een heleboel goede eigenschappen, maar is niet gezegend met overdreven veel killerinstinct. Liep dus allemaal met een sisser af.
Troostende woorden voor Onno en Khoi. Goede, talentvolle gozers met een gezonde eetlust. Blazen normaal vrolijk en sterk hun potje mee. Gezeten op de laatste borden had de captain grote verwachtingen van deze mannen van stavast. Echter, Onno liet het basale trucje Pxe4 gevolgd door de vork d6-d5 toe, waarna het een vervelende middag werd. Wat Khoi overkwam was nog erger. Een matige opening werd gevolgd door een prima middenspel, maar Khoi vergat dat torens ook achteruit mogen slaan. Een zure nederlaag voor onze held, die gelukkig nu wel bewezen heeft sterfelijk te zijn en dat maakt een mens alleen maar sympathieker. De only way is up.
Over sterfelijk gesproken: bij onze muur Liam twijfel ik wel eens aan zijn sterfelijkheid. Het is dat hij wel eens een Boudry of Willemze tegenkomt, maar anders zou ik hem toch van Niemann-achtige precisie gaan verdenken. Een mislukte opening – goede prep van teamcaptain Zwirs! – werd gevolgd door een tricky middenspel en minstens zo verraderlijk eindspel. Het was prachtig om te zien hoe Liam eerst een remiseaanbod van zijn gelijkwaardige vriend afsloeg om vervolgens met een pion minder en slechts een paar stukken (f4, h4, Lh6, Ta8, Ke5) zwarte koning lang gevangen te houden op de koningsvleugel. Echt een eindspel dat de boekjes over positionele dominantie mag halen. Het leek nog alle kanten op te kunnen, maar onze held was gelukkig weer zijn oude onsterfelijke zelf. Met 3 uit 3 beleeft Liam een grote bloeiperiode nu zijn GM-queeste achter de rug is. Ik tip hem voor 2600 over 3 jaar.
Dan was er nog Tex. Er was iets onverstoorbaars aan de man. Vol rust, na weer een TV-seizoen met Lubach te hebben afgerond? Vol vertrouwen, na de dikke plusremise uit de vorige ronde? Hoe het ook zei: hij zat stil en sterk te spelen. Zo stil zelfs dat schrijver dezes hem in een eerdere versie van het verslag vergeten was 😊
Tex kreeg de gevaarlijke Jobava-Niemann variant tegen zich, neutraliseerde dat met de gevoelige loperuitvallen Lf8-b4-e7 en Lc8-a6, waarna het witte initiatief gedoofd was. Daarna ontspon zich een lange strategische strijd, geheel in de stijl van onze lange man. Tex ‘Philidor’ de Wit is een koning van de toreneindspelen, zoals u in een vorig verslag al heeft kunnen lezen. Dit bewees hij andermaal: slechtere toreneindspelen zijn altijd remise, betere toreneindspelen altijd gewonnen. En vredig schoof hij Colijn van het bord af.
Last but not least was de GM-strijd tussen Roeland en Friso. Roeland heeft een bijzondere relatie met bezoekjes aan Kennemer Combinatie in Haarlem. Uit de vorige verslagen kunt u destilleren dat deze sterke grootmeester niet op zijn best is in de Schildersstad. In het Corona-jaar stapte hij zelfs naar ons over, om uiteindelijk geen wedstrijd onze clubkleuren te verdedigen. Roeland keerde op zijn schreden terug naar Apeldoorn, maar vermoedelijk heeft hij nu de vloek van Caissa over zich heen gekregen. De kersverse Haarlemse held Friso maakte er een ouderwetse Siciliaan van, zoals we in de jaren-80 en 90 nog veel zagen, voor de hele Rossolimo-revolutie. Roeland speelde zijn 3e partij in Haarlem sinds 2019, zat voor de 3e keer achter de witte stukken een Siciliaan aan te vallen en kwam voor de 3e keer verloren te staan. Friso opereerde als een vis in het water en Roeland had het hoe langer hoe moeilijker. Redde hij vorig jaar nog een half punt tegen Lennart, dit keer was de oude meester Friso in een houwdegenstrijd hem te slim af. Helaas was het net niet genoeg voor een matchpunt, maar van bittere strijd was niets te proeven. Na afloop keuvelden we met beide teams vrolijk verder bij de Chinees en was het voor de overige gasten volstrekt niet te zien wie de good guys uit Haarlem en de bad guys uit Apeldoorn waren. Wij hadden nooit serieus gerekend op een matchpunt, dus de bordpunten waren meegenomen en Apeldoorn houdt nog titelprolongatie in zicht. En zo eindigde een gezapige strijd, waar iedereen nog iets moois voor zichzelf uit kon halen. Volgende keer weer wat meer geloof en agressie!
Pieter Roggeveen
