Na de capriolen in Zeeuws Vlaanderen (inclusief pittige Belgische boete die nog als nabrander op de deurmat viel: graag gedaan, Khoi) nu weer een thuiswedstrijd voor ons. De Belgen en Duitsers van Zuid Limburg mochten naar ons toe. Siem van Dael en Christian Braun namen dat wel heel letterlijk op, door vooruit te spelen in mijn huiskamer. Iets met normkansen, Europese kampioenschappen enzo. Ze traden aan tegen Esper en onze teruggekeerde held, David ‘Hakkabouter’ Klein, hierna David K genoemd. Die bewuste dinsdagavond was ik dus even geen teamcaptain, maar mocht ik mijn debuut maken als gastheer annex wedstrijdleider. En het was fijn dat ik eindelijk een keer foutloos in de Meesterklasse acteerde; misschien heb ik mijn roeping gevonden.
David K liet zien dat hij als sluwe oude vos wel zijn haren, maar nog lang niet zijn streken is kwijtgeraakt. Zoals David mij bij onze kennismaking al tructe toen we allebei nog guppies waren, zo fleste hij 2 decennia later in mijn huiskamer de nietsvermoedende Braun met het listige Dd7!! Chapeau, Grootmeester Klein! Esper had het aanmerkelijk lastiger in een complexe Najdorf. Pion a4 en Pb3 stonden niet lekker, maar Esper negeerde dit alles, trok scherp ten strijde op de koningsvleugel en dit had met een zetherhaling kunnen aflopen, ware het niet dat Esper uit het juiste vechtershart gesneden was en de aanval doorzette. Siem, inmiddels ook aangemoedigd door Opa Van Dael, liet zich echter ook niet onbetuigd en nam in tijdnood het centrum over. Toen de rookwolken optrokken waren was er een toreneindspel ontstaan, waarin Esper verdedigingen vond die de wedstrijdleider (duh) noch de aanwezige meester en grootmeester (jaja) niet hadden gezien. Het ging echter in het zicht van de haven mis voor de Haarlemmer en om 00:45 haalde Siem professioneel de vis op het droge. Toen moest iedereen – behalve de wedstrijdleider dus – nog huiswaarts richting Amstelveen, Aken, Limburg en Haarlem, dus het zal wel een vrolijke woensdagochtend voor een ieder zijn geworden.
1-1 dus in de heenwedstrijd in Hilversum en 3 weken later de return in Haarlem.
Het begon allemaal vrij gezapig. Friso en Pieter hadden zwart en hun tegenstanders, een kleine 100 elopunten lager, kozen in de Sicilianen voor stevige zijvarianten. Er werd een heleboel geruild en er was voor de Haarlemmers al snel niet veel meer te halen. 2-2 dus. En dat was ook helemaal niet erg, want op de andere borden ging het crescendo. Als eerste zeilde daar de overwinning van Onno binnen. Onno had ook zwart en kreeg een complex damegambiet op het bord, waarbij wit geen goed plan kon vinden. Pion c3 werd onder vuur genomen en het middel van de dekking bleek echter dan de kwaal. KC op voorsprong.
Khoi had op het laatste bord wit en we verwachtten daar vuurwerk in een scherpe Siciliaan met lange rokades. Teamleider/voorzitter Fabian Miesen bleek een echte Rauser-specialist, dus dat vuurwerk zou er wel kunnen komen, maar dan aan de verkeerde kant. Na een wat ongelukkige damemanoeuvre op de koningsvleugel moest Khoi aan de andere kant alle zeilen bijzetten om niet matgezet te worden. Enige opluchting maakte zich van Khoi meester toen in nog altijd veelbelovende stelling het remise-aanbod daar was.
David Pardo (David P) kreeg een populaire anti-London op het bord, waarbij zwart probeert met Ph5, Ld6 en Dc7 het veld f4 in te nemen. David P counterde dit met h4 en uiteindelijk ook c3-c4 waarna er een wat statische stelling ontstond met 2 legers die op veilige afstand tegen elkaar aanlagen. In oorlogsverslagen wordt zoiets dan een patstelling genoemd, maar wij schakers weten wel beter. Na enige verwikkelingen gingen de dames er ook nog af en kregen we een symmetrische pionstructuur. Zo bleek er ook uit deze ‘patstelling’ niet veel te halen en liep het ook hier naar remise.
Wij vonden het allemaal best, want de resterende borden waren veelbelovend. Dat had ik bij Tex eerst niet zo door, want het dameloze middenspel leek me nou niet bepaald een vrolijke aangelegenheid voor zwart worden. Gelukkig had Tex op zijn bord wat minder oppervlakkig gekeken dan de langslopende teamcaptain en Tex begon, zoals wel vaker dit seizoen bij thuiswedstrijden, in het middenspel een heleboel goede zetten te doen. Lui zoals Buscher, Bijlsma en Warakomska kunnen er afgelopen jaar over meepraten. Wat Buscher, Bijlsma en Warakomska echter ook in de Haarlemse arena ervoeren is dat Tex’ afwerking niet altijd vlekkeloos gaat en ook nu liet Tex zijn tegenstander ontsnappen. Na lang ploeteren kwam een opgeluchte Wantola met een zwaarbevochten halfje naar buiten, een balende Tex achterlatend.
Wie van haperende afwerking geen last heeft is Liam. Bijnamen als De Muur of de Rotterdamse Radjabov zijn niet meer passend. Ja, Liam blijft oersolide. Maar hij is nu ook tegenwoordig buitengewoon scherp en klinisch als er wat te halen valt. Het was wat duwen en trekken, maar hij kreeg de Dom van Aken uiteindelijk toch om. Toch fijn, zo iemand in je team 😊
Deze keer het beste voor het laatst bewaard. Onze nieuwe aanwinst Iwo maakte in een eerdere ronde tegen een zwakkere invaller een succesvol, maar ook weinig opzienbarend debuut. Dat was nu wel anders. GM Daniel Hausrath loopt al een jaar of 40 rond op de West-Europese velden en heeft een zeer solide reputatie, vooral met wit. Hij schreef onlangs zelfs een boek over zijn oersolide witrepertoire, waarbij de aandachtige lezer zal opmerken dat die systemen met 1. Pf3, 2. c4 3. g3 etc. praktisch onkraakbaar zijn. Iwo daarentegen was niet onder de indruk van het witte spel, egaliseerde keurig en had een welverdiende zetherhaling in de tas, totdat Hausrath onder druk van de stand risico’s begon te nemen. Iwo pareerde alles, snackte wat pionnen mee en bracht de grootmeesterlijke vis keurig op het droge. Zajebiscie!
Kortom – voor diegene die niet wil lezen of optellen en gewoon de Management Summary wil – een regelmatige 6,5 – 3,5 overwinning. Volgende ronde uit naar koploper LSG. Benieuwd of het dan weer zo soepel gaat 😉
Pieter Roggeveen
