KC 1 speelde gisteren in Amstelveen tegen Zukertort 1. Beide teams stonden op 2 matchpunten en de winnaar van zo’n duel speelt de rest van het seizoen met aanzienlijk minder (degradatie)zorgen. Een 4-puntenwedstrijd dus.
De speellocatie was de enorme aula van het Hermann Wesselink College, toevallig Onno’s middelbare school.
Er werd uiteraard gespeeld op 10 borden. En normaal besteed je in een verslag dan ongeveer evenveel aandacht aan alle partijen, maar dat ga ik vandaag niet doen. Want de langste partij van de dag stak er met kop en schouders bovenuit. Eerst rennen we even naar een stand van 4,5-4,5 toe.
Friso speelde de enige remise van de dag, tegen IM en kampioenenkweker Robert Ris. Pieter, Esper, Khoi en Tex verloren redelijk rechttoe, rechtaan, gaan we verder geen woorden aan vuilmaken, dat moet volgende maand beter. Daniel, Liam en Onno wonnen een strakke partij. Dat moet volgende maand precies zo.
De laatste twee partijen waren minder uit één stuk. Onze nieuwe aanwinst IM Francois Godart stond verloren, maar tegenstander Sybolt Strating miste iets tactisch en moest een verloren eindspel invluchten. De Belg won vervolgens overtuigend.
Komen we bij de al aangekondigde tussenstand van 4,5 – 4,5. Eline speelde tegen de ervaren Stan van Gisbergen. (Eline is natuurlijk ook heel ervaren, maar het voelt gek om dat te zeggen over een 16-jarige, ook al heeft ze al meer toernooien gespeeld dan menig vijftiger).
Ze zaten in een lastige – en vooral listige – stelling. Niet vaak staat er na 17.00 uur een eindspel op het bord waar alle drie de uitslagen nog mogelijk zijn. Van Gisbergen verkeerde in gierende tijdnood, maar verdedigde zich creatief. Steeds net als Eline dacht de vis op het droge te hebben, verzon Stan weer een list. Zo waren er meerdere momenten waarop hij bijna een driedubbel pionoffer kon plaatsen voor een doorbraak.
Soms durfde iemand van ons het aan om even bij de partij te gaan kijken, maar als de rest dan vroeg: ‘en, hoe staat het?’, dan was het antwoord steeds: ‘geen idee, kan nog alle kanten op.’
Elke zet leek op een nieuwe Stap 6-puzzel. Niet onmogelijk, maar met zo weinig tijd moeilijk op te lossen. Na een zet of 70 haalden beide spelers een dame, wat de stelling alleen maar complexer maakte. Eline gaf wat schaakjes, en ineens… VLAG.
Van Gisbergen had niet op tijd een veld voor zijn koning gekozen. Dertig seconden increment lijkt riant, maar als je elke zet een aantal ingewikkelde varianten moet doorrekenen is die halve minuut zo op. 5,5-4,5 voor KC.
Beide spelers zaten na afloop versteend achter het bord. Wij zijn uiteindelijk gaan eten, inclusief Eline, maar het zou kunnen dat Stan Van Gisbergen nog steeds versteend in de aula van die middelbare school zit. Misschien dat Onno dit morgen even kan checken als hij weer naar school gaat.
Ja, ik zit er nog. – Stan