AAS is een team waar we altijd van verliezen. Mijn herinneringen zijn van een dorp waar je niet wil zijn in een rare kerk waar je niet wil zijn en een uitslag waar je niet ook al niet wil zijn (sorry Ben). Maar nu dus niet. Dat was niet een grote verdienste van ons, laten we daar vooral eerlijk over zijn.
De miniaturen van Dek en Tyro waren weliswaar oogstrelend, maar vooral in de zin dat hun tegenstanders niet kwamen opdagen. AAS heeft een zeer zware aderlating moeten doen in spelers en heeft geen backbone van invallers. Zegt er iemand af dan ik het een nul. Of twee.
Ik ga het daarom kort houden. Want schadefreude is niet leuk.
Ik ga twee partijen centraal stellen. Toevallig zaten de heren links en rechts van me. Links Peter Pijpers. Ik zat echt te genieten van deze partij. Pijp is sowieso al jaren extern een rots in de branding, maar nu was het zo strak als strak can be. Nou als zwart f5 had gedaan misschien niet, maar daarna was het genot om de Pijp bezig te zien. Een mooie combinatie van positioneel en tactisch spel met een fraaie finale. Hulde.
Een hulde die ook Janneman verdient. In zijn rentree speelde hij een partij op alle flanken, waarbij het rare gevoel bij mij opkwam dat hij de baas was op de damevleugel, het centrum en de koningsvleugel zonder dat er iets concreets was. Stond hij wel goed? Vast wel, maar? Totdat zwart ongeduldig werd en er wel iets concreets was en het zwarte kaartenhuis compleet omver viel. Nice Jan.
De rest was detail. Op bord 1 speelde Gilian een variant die ik ook speelde toen ik nog jong en mooi was. Dat was toen al fijn, maar nu wit zijn stukken veel te vroeg op de damevleugel posteerde ging Gilian er keihard langs op de koningsvleugel. Easy as it comes. Dat gold ook voor Gerard. Ik vond het zwarte spel totaal cryptisch en onooglijk maar je moet het wel even weerleggen. Dat lukte.
Dat lukte ook Cook himself in een vrij eenvoudige technische pot. En dan zitten we al op 7-0. Het erepuntje was tegen DiV die zich in kansrijke stelling pardoes mat liet zetten. Shit happens.
