Vrijdag de dertiende… Een dag waarop niks goed zal gaan, je geheid je koffie om zal gooien en je gegarandeerd je trein zal missen. Pech, pech, pech. Wellicht zou er niet eens geschaakt moeten worden op vrijdag de dertiende maar de NHSB heeft daar toch net een andere mening over. Maar goed, als het moet, dan moet het maar. We speelden vandaag tegen de gevreesde Caïssa-Eenhoorn. Een team met nog een paar energieke, jonge schakers, allemaal getalenteerd. Zelf kwamen we natuurlijk ook heel sterk opdagen met onder andere twee FM’s.
Op het eerste bord speelde FM Onno (inmiddels alweer bijna IM!) tegen teamcaptain Nick Manshanden. Absoluut geen makkelijke pot, want Nick staat bekend als een venijnige schaker waar je altijd voor op je hoede moet zijn! Onno speelde het solide Frans en in een scherpe doorschuifvariant wist hij de aggressie van wit te temmen. Met zeer nauwkeurig spel draaide hij de rollen om en begon zelf de counter in te zetten waarna de witte vlag werd gewapperd door Nick.
Op het tweede bord speelde FM Esper misschien wel de lastigste partij van zijn leven. Na dapper te hebben verdedigd tegen eens sterke koningsaanval van jeugdtalent (en KC’er!) Mason Brouwer kwam hij in een slechter eindspel terecht met een pion minder. De stelling leek vrij lastig om te zetten in een punt voor Mason en in de afwikkeling werd er een theoretische remise bereikt. Maar Mason speelde terecht nog door want Esper had ernstige tijdnood. In de haast werden er een paar trucjes gemist door beide partijen maar de partij eindigde uiteindelijk dan toch in een zwaarbevochten remise na maar liefst vier zenuwslopende uren!
Op bord drie maakte Christopher Brookes zijn entree in het N1 team tegen de zeer gevaarlijke Robin Duson. De stelling was erg lastig en Robin verbruikte veel tijd om naar het eindspel toe te werken. In dit eindspel liet Robin eeuwig schaak toe in tijdsnood en gezien de stand van de andere borden besloot Christopher remise te spelen.
Bord vier was niet anders te beschrijven dan verbazingwekkend. Na de opening stond debuntant in de NHSB Rafael Goudriaan er best lekker voor maar naarmate de partij vorderde werd het tij gekeerd en verdween zijn voordeel als sneeuw voor de zon. Zijn tegenstander Sjoerd Kelder begon de partij naar zich toe te trekken en drukte Rafael weg. Maar Rafael, sluwe vent dat’ie is, zag een kans een matnet te vormen en met weinig tijd laat Sjoerd zich mat in één zetten! Zo’n onverwacht puntje dat zelfs Rafael zelf het niet kon geloven.
Bord vijf was aan Jurriaan toegekend. Hij bereikte een soort van “slechtere versie van de Caro-Kann” (en de Caro-Kann is as een “budget versie” van het Frans…) waar hij in een zeer opgekrompen stelling zijn stukken maar ergens in kwijt moest. Knap lastig als je niet meer dan drie rijen hebt om je stukken in kwijt te kunnen, maar wonderkind Jurriaan lukt het toch. Met nog geen tien minuten op de klok weet hij het hele middenspel zijn tegenstander, Abel Romkes, tegen te houden. Na het afruilen van de lichte stukken wist hij met zijn dame en toren door te breken en mat te zetten. Een heel goed punt van starboy Jurriaan.
Op het zesde bord kreeg kersverse CM Juan een lekkere stellig tegen Peter van den Brink, maar het bleek toch nog vrij lastig zijn stukken actief op te stellen. Peter wist vervolgens zijn d-pion ver door te schuiven tot aan de tweede rij en Juan kreeg het erg lastig om die pion tegen te houden. Uiteindelijk bleek de stelling onhoudbaar en moet de handdoek in de ring geworpen worden.
Op bord zeven speelde nóg een debuntant, Joel Groenewoud. Hij speelde Slavisch tegen Roy Kerkhoven maar bereikte niet helemaal de uitgangspositie waar hij op hoopte. Roy schoof zijn e-pion door en wist een paard op d6 te krijgen zodat Joel niet meer kon rokeren. Deze heuse octopus bleek een groot probleem dus sloeg Joels koning op de vlucht naar h7. Na een prachtig stukoffer (of misschien accurater, octopusoffer) van Roy zat er dan toch niks meer op voor Joel en werd de partij opgegeven.
Op het laatste bord speelde ik zelf tegen de altijd amicale Robbert van Dijkhuizen. Mijn repertoire tegen het Frans kan nog wel wat werk gebruiken want de afruilvariant die ik nu speel leidt niet tot bar spannende stellingen. Robbert was het daar ook mee eens want op zet 16 concludeerden we al dat er niet meer in zat voor ons dan een remise. Een amicaal halfje zou ik zelf zeggen.
Voor wie de punten aan het bijhouden is, het is inderdaad 4,5 – 3,5 geworden voor KC N1! Een nauwe overwinning in een zenuwslopende match! Misschien is vrijdag de dertiende dan toch niet zo’n slechte dag om op te moeten schaken… Al zal Caïssa-Eenhoorn het daar misschien toch niet helemaal mee eens zijn…
