Na wat inleidende schermutselingen (vrijwel ons hele team speelde mee in het KC Open, of was daar scheidsrechter; vandaar dat er uitstel was gevraagd aan onze vrienden van De Uil – daarover straks meer), kon afgelopen vrijdag dan eindelijk de eerste wedstrijd van het seizoen gespeeld worden door N3. En nog wel tegen (voormalig hoopte ik) angstgegner De Uil. Twee jaar geleden verloren we in Hillegom nog roemloos. De overwinningen op bord 1 en 3 wogen niet op tegen de malaise op de andere borden. De spelers van De Uil hebben een wat lagere rating, maar ervaring compenseert dat.
Vorig jaar was het helemaal bar. Weer kwam het team thuis met een 3½ – 2½ nederlaag, maar nu met een verhaal. Een opgegeven partij was toch doorgespeeld en verloren gegaan voor ons. Na protest kwam het nog goed, mede omdat De Uil zo sportief was ons verhaal te bevestigen. Daardoor werd de uitslag veranderd in 2½ – 3½ in ons voordeel. Dat ze zo aardig waren de wedstrijd van dit jaar twee weken later te spelen, geeft wel aan dat we nog steeds goed door één deur kunnen.
Terwijl de Rapid Rush vrijdag al bijna losbarstte kwamen onze tegenstanders dan toch binnen lopen. De parkeerautomaat had nog bijna roet in het eten gegooid omdat de invoer van het kenteken niet goed verliep. Schakers zijn wel gewend nummers en letters op te schrijven, dus hou ik het op een defekt apparaat.
Nauwelijks zaten we of Andre Vlug noteerde al het punt. De koning van zwart werd over het bord gejaagd, om met Pe8 mat gezet te worden. Zijn tegenstander gaat deze invalbeurt niet snel vergeten.
Op bord 6 had ik Casper de Koning geposteerd, mede omdat De Uil hun opstelling nog wel eens door elkaar husselt. Voordat je het weet zit een van hun sterkste spelers onderaan, en dat vertrouw ik Casper wel toe. Dit keer zat daar hun nummer drie. Vrij snel won Casper een pion, maar toen hij een pionnenblokje d4, f2, f4 maakte met de loper op e3 zat de partij op slot. Remise.
Hugo op bord 5 had een slechte dag. Zelfs op zet 1 stond hij (met zwart) slechter. Helaas …; volgende keer …; en zo.
Henk, Frank en Fer waren wat langer bezig. Fer had beloofd scherp en snel te spelen, maar van beide voornemens kwam niets terecht. Frank deed dat in echte Sala-stijl wel; Henk stond al snel een (vrij)pion voor.
Bij Frank gebeurde een tijdje niets, maar Henk vergooide zijn voordeel en kwam zelfs slechter te staan. Daarom sloeg Fer het remise-aanbod van zijn tegenstander maar af. Ondanks de iets mindere stelling (na even heel goed gestaan te hebben), en het tijdsverbruik (Piet had nog een uur of zo, en Fer minder dan 5 minuten).
Maar dan: Gerard moet wat kleine probleempjes oplossen, en maakt de verkeerde keuze(s). Ik zie dat Henk de dame wint en (ik dacht in de gauwigheid te zien) als bonus nog een toren. Ineens staan we weer voor. Piet blijft snel spelen met een ver opgerukte h-pion, terwijl Fer op increment verwarring sticht met zijn eigen vrijpion. Beide spelers verliezen dan hun vrijpion, en als Fer zijn paard offert voor de laatste pion van wit resteert Piet niets anders dan de remise alsnog te accepteren.
Met 3-2 hangt nu alles van Frank af. Gezagsgetrouw als altijd komt hij even later vragen of hij het remise-aanbod aan mag nemen. Tuurlijk Frank. Wat een topper!
En zo winnen we voor het tweede jaar op rij met 3½ – 2½. Reglementair wel ja. Maar terecht? Ach, de winnaar heeft altijd gelijk.
Fer Mesman
