Onze coach was geveld met ongemakken – sterkte! – en zelf had ik ook geen vlekkeloze aanloop, toen ik een half uurtje voor de wedstrijd vervelend nieuws kreeg. Flink chagrijnig ging ik achter het bord zitten, speelde snel 21 matige zetten, zag niet alleen problemen naast maar ook op het bord en bood maar remise aan. Ook dat aanbod was slecht, want mijn tegenstander had ook een paar bokjes geschoten, zo toonde de engine later feilloos aan. In ieder geval een halfje, zodat de middag niet totaal verpest was.
Gerard had ook niet echt zijn dag. Tegen Henk Vedder na 16 zetten klaar in een Franse ruilvariant. De hele zaal ging uit van een salonremise toen ze de stukken opzetten, totdat de zwarte koning niet op e5 maar op d5 werd geplaatst. Aj, dubbele aanval overzien.
We stonden dus achter. Maar gelukkig ging DiV de andere Vedder – Richard – hard pletten met een stel kolossale vrijpionnen tegen een zooitje slapende stukken. Ergens faalde de afwerking, de zwarte kluwen werd wakker en de vrijpionnen haalden nooit hun walhalla. Pijnlijk, maar wel een teken dat DiV weer op de weg terug is.
Over de weg terug gesproken: de vorige ronde bij ons thuis kreeg ik een hand van een bebaarde twintiger. Kende de beste man niet, tot hij zich met zware stem voorstelde. Die gozer bleek Derk te zijn, een schattig jeugdschakertje van weleer die ooit stopte en nu als Viking was teruggekeerd. Derk won bij zijn rentree in team 3 en werd de ronde daarop maar gelijk in team 2 opgesteld. Ik sceptisch natuurlijk, want lage rating, geen wedstrijdritme, etc. De Viking bewees echter mijn ongelijk door in een Franse partij lang te rokeren en zijn tegenstander van het bord af te trappen. Lekker, Derk, en we doen weer mee.
Tyro had een interessante partij die pas rond tijdnood echt losbrandde. Een kwal achter, maar met een loperpaar, een pion en een veilige koning had ik er wel vertrouwen in. Het eindspel waarnaar afgewikkeld bleek echter niet te winnen. Wel weer een prima degelijke pot.
Over vreemde partijen gesproken: Lennart Dek op 4 kon er met zijn tegenstander ook wat van. Beide matadoren waanden zich in de 1e Wereldoorlog, bevreesd om uit de loopgraaf te komen, met de mitrailleurs van de tegenstander op de loer. Alle breekzetten werden vermeden en het werd schuivelen voor de connaisseur. Gelukkig bezit Lennart vele kilo’s zitvlees – volgens mevrouw Dek is ook in het dagelijks leven geduld één van zijn beste eigenschappen – en op zijn gemakkie wachtte hij als een sniper op een opening naar de witte loopgraaflinies. Die kwam er ook in de dying seconds en zo stond het weer gelijk.
Esper speelde op bord 3 een puike partij. In een Spaanse structuur waar wereldkampioen Liren menig nachtmerrie van heeft gehad, was hij heerlijk aan het masseren. Het was een ware marteling voor zwart, vooral omdat de echte genadeklap telkens maar uitbleef. Esper schiep er namelijk een terecht maar ook vrij satanisch genoegen in om dreigingen niet tot uitvoer te brengen, maar zijn burcht telkens verder te versterken. Uiteindelijk stortte zwart zich met Df4? maar in het zwaard, tot teleurstelling van Esper, die juist begonnen was de zwarte koning af te knijpen. Een heerlijk puntje was binnen en hij vierde het met een welverdiend warme chocolademelk bij de Chinees.
Was Esper dan de held van de dag? Ten dele, maar zeker niet helemaal. Want we hadden op bord 8 met Michiel Terwee een last minute invaller annex debutant. Michiel werd in de opening opgezadeld met een iso op d5 en toen begon het grote lijden. Rond zet 40 viel de iso eraf en kon wit een toreneindspel met 4 tegen 3 gaan melken. Het is maar goed dat Dvoretsky niet meer onder de levenden is, want die zou zich bij het aanschouwen ter plekke hebben opgehangen aan de hoogste kerk van Bunschoten. De heren vonden de theorie opnieuw uit, met mysterieuze manoeuvres over de b-lijn (was de a-lijn plakkerig?) de 2e en 3 rij en vooral de h-lijn werd frequenter dan gewoonlijk in zo’n eindspel bezocht. Als pessimistisch invalcoach had ik ondanks alle curiositeiten Michiels stelling al uren opgegeven, maar zijn taaiheid, het optimistisch remiseaanbod en vooral Michiels vindingrijkheid bleven verbazen. Helemaal toen hij als zwart op de 8e rij opeens een matdreiging kreeg tegen de op drift geraakte witte koning. DiV oreerde genialiteit en toegegeven, Dvoretsky heeft zo’n matbeeld in geen van zijn pillen benoemd. Rond zet 90 naderde de partij zijn climax toen Michiel met g7-g5!?! zijn laatste kleinood naar voren wierp en een ultieme uitbraakpoging deed. Zijn tegenstander, helemaal tureluurs gedraaid, vergat de En Passant regel (dat zou je toch niet verwachten bij de thuisclub, maar het gebeurde echt), telde verkeerd en liet Michiels g-pion zelfs promoveren, met remise tot resultaat. Wij bogen diep voor de grote man en telden 4,5 punt!
Michiel, 2 meter groot en terecht trots als een pauw, had toen op de schouders gemoeten, maar in plaats daarvan propte Lennart hem in een kinderzitje richting de Chinees om het te vieren. Michiel kwam zo opgevouwen van de achterbank vandaan, dat zijn spieren weer aan de hernieuwde vrijheid moesten wennen. Een andere reden kan er niet zijn waarom onze blije matchwinner een dubbele portie rijst over het schaakbord en mijn handen wierp. Gelukkig werden de Chinese biertjes en de Dame Blanche vastgelijmd aan de tafel geserveerd. En zo kwam aan een bewogen dag weer een einde. Eind goed, al goed en volgende keer rammen we Loek en Co van het bord.
Pieter Roggeveen
Een erg geestig verslag ,van het soort dat ik op mijn kluppies’ site zo mis.
Dank je, Jaap, we moeten het inderdaad niet te serieus nemen allemaal 🙂